Beschrijving

De bekende Groninger zanger en liedjesschrijver Auke Martin Korthuis vertelt op zijn manier over zijn muzikale belevenissen vanaf zijn ‘eerste optreden op de ladder van het ongeloof’, zoals zijn moeder het uitdrukte toen hij in zijn eerste bandje ging zingen.
Zijn schrijfstijl is veelal gekleurd met lichte ironie maar heeft een serieuze ondertoon. Korthuis lacht om een ondeskundige jury tijden de uitreiking van de Streektaalprijs. Maar hij huilt wanneer hij en zijn gezin lijden onder een aantal beangstigende stalkingen. Hij spaart zichzelf niet. Hij benoemt ook zijn eigen onvolkomenheden in de constante draaikolk die zijn leven is.

Een boek over je leven schrijven kan pas aan het einde daarvan, zou je zeggen. De autobiografie als voorbode van de dood. Maar Korthuis blijft schrijven en spelen totdat hij erbij neervalt. Als hij honderd wordt zal ongetwijfeld het tweede deel verschijnen.